Sporty walki niosą za sobą szereg korzyści, jeśli już zdecydujemy się na ich trenowanie. Jednak, by zacząć potrzebujemy motywacji, która popchnie nas do systematycznych treningów. Należy przy tym zwrócić uwagę na to, że motywacja nie jest dla wszystkich taka sama. To, co działa na jedną osobę, może nie mieć znaczenia dla innej. Jedni są zmotywowani wewnętrzne, inni zewnętrznie. A jaka jest różnica między tymi czynnikami?
Motywacja zewnętrzna ma miejsce, gdy wykonujemy daną czynność lub angażujemy się w działanie w celu zdobycia nagrody lub uniknięcia kary.
Przykłady:
* Trenowanie sportu walki w celu zdobycia np. czarnego pasa
* Konkurowanie ze względu na nagrody, pieniądze, uznanie, sławę i status
* Dążenie do wygranej, aby uniknąć krytyki ze strony rodzica lub trenera
Motywacja wewnętrzna ma miejsce, gdy angażujemy się w zachowanie, ponieważ jest ono satysfakcjonujące samo w sobie. Nie zależy nam na nagrodach, jak w przypadku motywacji zewnętrznej.
Przykłady:
* Trenowanie, ponieważ aktywność fizyczna jest przyjemnością
* Doskonalenie swoich umiejętności i rywalizacja, by stawać się coraz lepszym
* Trenowanie, by opanować daną dyscyplinę
Która z powyższych motywacji jest większym determinantem do osiągnięcia sukcesu w sporcie? Zdecydowanie wewnętrzna. Dlaczego? Ponieważ zawodnik, który kocha to, co robi, robiłby to bez względu na to, czy osiąga z tego jakieś korzyści materialne, czy nie. Łatwiej jest mu dzięki temu radzić sobie z porażkami, które traktuje jako sygnał do poprawy błędów. Kontuzje, spadki formy czy pewności siebie nie są dla niego końcem świata.
Chuck Liddel, amerykański zawodnik MMA, były mistrz UFC w wadze półciężkiej, powiedział że tak bardzo kocha MMA, że walczyłby nawet za darmo. Słusznie zauważył, że coraz częściej pojawiają się tak zwani “Facebookowi wojownicy” – ci, którzy rywalizowali kilka razy w lokalnych walkach po to, by umieścić na portalu społecznościowym zdjęcie, gdy skaczą po ścianie klatki z podniesionymi rękami po walce. Nie traktują treningów poważnie. Zależy im tylko na lajkach i na tym, by byli postrzegani jako prawdziwi zawodnicy. Należy jednak zauważyć, że nie ma nic złego w zamieszczaniu swoich zdjęć w sieci. Bo dlaczego nie chwalić się swoimi osiągnięciami, jeśli rzeczywiście włożyliśmy ogrom pracy, by być w tym miejscu, w którym jesteśmy? Ważne jednak, by nie symulować życia, którego tak naprawdę nie prowadzimy.
Nie można traktować zewnętrznej motywacji, jako tej złej, o ile jest ona w kombinacji z motywacją wewnętrzną. Dobrym przykładem zawodnika, który kieruje się jedną i drugą jest Conor McGregor, który powiedział kiedyś, że motywuje go zarówno aktywność, jak i pieniądz. Chęć zarabiania nie jest niczym złym, ale czynniki zewnętrzne mogą zmniejszyć wewnętrzną motywację, jeśli zawodnik uzna, że korzyści materialne są bardziej satysfakcjonujące niż chęć własnego rozwoju. W pewnym momencie może się też zdarzyć, że rywalizację zacznie traktować przede wszystkim jako pracę.
Zarówno w sportach walki, jak i w każdym innym sporcie, należy liczyć się z niepowodzeniami. Wewnętrzna motywacja pomoże Ci w wyzwaniach, jakie niesie za sobą dyscyplina, którą uprawiasz. Zastanów się, co tak naprawdę Ciebie motywuje do treningów? Czego oczekujesz? Jeśli Twoje odpowiedzi skłaniają się bardziej ku czynnikom zewnętrznym, to być może nadszedł czas, by ponownie przemyśleć wszystko i znaleźć wewnętrzną motywację, która pomoże w przezwyciężaniu trudności, które są nieodłącznym elementem każdej dyscypliny sportowej.
Artykuł powstał na podstawie: https://www.bjjee.com/articles/motivation-combat-sports-extrinsic-vs-intrinsic/
