Myśląc o przeszłości kickboxingu, większość z nas cofa się do czasów świetności zawodników takich jak Hug, Schilt, czy Silva, których walki popchnęły część trenujących do postawienia swoich pierwszych kroków na macie. Kunszt, który prezentował każdy z nich, jest mocno osadzony w dyscyplinie, której powstanie miało miejsce jeszcze przed ich narodzinami. Skąd więc wziął się kickboxing i jakie były jego początki?
Kickboxing to dyscyplina, której korzeni nie sposób jednoznacznie ustalić. W zależności od źródła przyjmuje się, że jej początków należy szukać w karate, boksie tajskim, kung-fu i taekwondo. Na podstawie tego, jak kształtował się kickboxing, możemy jednak stwierdzić, że równolegle powstawał on w Ameryce oraz Japonii.
Nurt amerykański
Postacią jednoznacznie kojarzoną z powstaniem kickboxingu w Stanach Zjednoczonych jest karateka Mike Anderson. Sfrustrowany ograniczeniami, jakie niosło ze sobą uprawianie karate (rozgrywane podczas zawodów bezkontaktowo), postanowił stworzyć dziedzinę o nazwie full-contact karate, które toczyło się w pełnym kontakcie bez podziału na kategorie wagowe i była połączeniem azjatyckich sportów walki z boksem. Początkowo, walki odbywały się na macie, by finalnie przenieść się do ringu.
W lutym 1968 roku rozegrano pierwsze zawody Proffesional Karate Association, które dzięki medialności przyczyniły się do wzrostu popularności dyscypliny, która podczas turnieju w roku 1974 została już nazwana kicboxingiem. Dwa lata później Howard Hanson utworzył World Kick-boxing Association (WKA).
Pełen rozkwit kickboxingu zapewniło kino kopane. Filmy z Bruce’em Lee, przyciągały przed ekran amatorów nowości od lat 70. Potencjał ten wykorzystali ponowie reżyserowie Hollywood, tworząc do dziś oglądane (i emitowane w naszym kraju do upadłego) filmy o sportach walki, np. „Krwawy sport”, „Bez odwrotu” i „Kickboxer”.
Nurt azjatycki
Człowiekiem, który sprawił, że kickboxing wykiełkował w Japonii, był Osamu Noguchi. Trener pełnokontakowego karate kyokushin oraz promotor boksu. Jednym z zajęć Osamu było podróżowanie do południowo-wschodniej Azji w celu organizowania gal bokserskich. Podczas swoich podróży, wraz z innym trenerem kyokushin – Kenji Kurosaki, zaczął zgłębiać techniki stosowane w Muay Thai, łącząc je z boksem i elementami karate, by finalnie opracować dyscyplinę nazwaną Kicboxingiem. W walce stosowano wiele technik, w tym uderzenia łokciem, głową oraz rzuty. W późniejszym okresie zrezygnowano z części dopuszczalnych technik. Popularność dyscypliny rozrosła się w latach 60. i 70. do tego stopnia, że zaczęto ją transmitować w telewizji, a złota era nastąpiła w 1993 wraz z powstaniem organizacji K1.
Kickboxing w Polsce
Jako że kickboxing dotarł do Polski stosunkowo późno, przebieg jego popularyzacji w naszym kraju dość łatwo odtworzyć – prekursorem tej dyscypliny w Polce są Andrzej Palacz oraz Marek Frysz. Ich działania sprawiły, że w 1984 roku została powołana Rada Klubów Kickboxingu, a w Radomiu odbyły się pierwsze (jeszcze nieoficjalne) Mistrzostwa Polski Seniorów w formule pół-kontaktu. Pięć lat później powstaje Polski Związek Kickboxingu, który funkcjonuje do dzisiaj, organizując dziesiątki zawodów, kursy sędziowskie i powołując Kadrę Polski.
Ewolucja sportów walki obecnie opiera się na udoskonalaniu metod treningowych i osiąganiu coraz lepszego poziomu sportowego przez współczesnych zawodników. Wciąż też trwają drobne rozważania nad tym, w jaki sposób udoskonalić sposób sędziowania pojedynków. Pojawiają się również pytania, czy tradycyjnych sędziów mogłyby zastąpić czujniki i odpowiednio dobrany zestaw kamer, jednak to z pewnością nie wydarzy się w najbliższej przyszłości.
